من منتظر می مانم و

با لحظه ها سر می کنم

دور از تو شب ها دیده را

با اشک خود تر می کنم

چندین شکستی عهد خود

گفتی که می ایی دگر

با دلخوشی بار دگر

قول تو باور می کنم

من منتظر می مانم و

در انتظار دیدنت

این چند روز مانده را

با یادت اخر می کنم

رها

مدت ها پیش سرودم تقدیم به مهربانانم:

جرات اينو نداشتم

كه بگم حرف خودم رو

ديگه طاقتم سر اومد

گوش بكن حرف دلم رو

هرچي مي خواد بشه باشه

كار به عاقبت ندارم

رو به اخر ميره عمرم

اخه فرصتي ندارم

چه روزا بدون ماهت

چه شبا بدون مهرت

پس شكايت نكن عشقم

كه چرا غمگين شعرت

دل من تنگ براتون

ياد من مونده چشاتون

ميدوني كه وقت رفتن

دل من ميشد فداتون

تنگ دل به خنده هاتون

هم براي گريه هاتون

از همون روز جفاتون

چشم من مونده براتون

يه سوال بي جواب

كه چرا تو بي وفايي

با همه گريه و اهم

نمي اد از تو جوابي

رو زمين ديدمت اما

شبيه ستاره هايي

دنبال دلم مي گردم

نميگي اهل كجايي؟

ميزنه اتيش به قلبم

ياد روز اشنايي

تو خودت اينو ميدوني

جون ميدم من از جدايي

روم نميشه اما ميگم

راحت از حال و هواتون

دلمو رها نكرده

برق چشماي بلاتون

چشم من پر از سراب

دفترم پر از سواله

از خودم خبر ندارم

كه چه جوره يا چه حاله

هر جايي يه شاخه نرگس

مي بينم به دل ميوفته

كه شكوفه لبات با

تو رو دوس دارم شكفته...

شايد اينا همه وهمه

زمونه خيلي بيرحمه

براي هركي شد عاشق

غربت و تنهايي سهمه

 رها

پرستوها پرستوها

پرستوهای بی گناه

به صورتا رنگ می زنید

تن می کنید پیرن سیاه

شکسته بال و پرتون

مشکل شده پروازتون

ناجیاتون عقاب شدن

دلم می سوزه براتون

قول و قراراشون کجاست

راه نجاتشون کجاست

چه جور نیگاتون میکنن

چین رو ابروشون کجاست

بچگیاتون تو قفس

بزرگ میشین بی همنفس

جواب مهربونیتون

از عاشقا میشه هوس

 بالقوه ادامه دارد...

رها

گم گشته ام تو لحظه ها

سرگردونم توكوچه ها

دائم به ياد عشقي ام

كه موندم از چشاش جدا

روزا همينطوري ميرن

غما همينطوري ميان

انگار تموم لحظه ها

تنهايي منو ميخوان

چشاي مست اون چرا

نگا به من نمي كنن

چشاش چرا عاشقي رو

از تو چشام نمي خونن

دلم گرفته از خودم

دلم شكسته از همه

خيلي چيزا دارم بگم

هرچی از غم بگم کمه

رها

خسته ازین شکنجه ها

دیگه نمی خوام بمونم

نمی خوام هر روز و شبم

ترانه از غم بخونم

شاید بیاد اون روزی که

رها بشه بال وپرم

شاید بیاد اون روزی که

تا اوج فردا بپرم

دلم گواهی نمی ده

ارزوها سر برسه

حتی اگه بمیرم و

دنیا به اخر برسه

رها

شايد كه دستاي تو

وقتي عمرم سر اومد

سر مزار من با

گلاي پرپر اومد

دلم گرفته از من

دلم شكسته از تو

تو دفتراي شعرم

فقط نوشته از تو

گلاي رز اوردم

براي خواستن تو

چقد بايد بسوزم

براي داشتن تو

نفرين به سرنوشتم

نفرين به حال و روزم

وقتي كه هستم ام

بايد بي تو بمونم

رها

اي گل به جز تو       ياري ندارم

جز سينه تو            جايي ندارم

از بوي عطر جان خود

شهر دلم اكنده كن

گلبرگ لبهاي ترت

از خنده اي فرخنده كن

مي خواهمت من              چون مي زساقي

دور از تو سخت است       اين عمر باقي

حتي اگر يك لحظه شد

شايد بيايي در برم

در لحظه جان كندنم

پيشم بماني دلبر

ديگر چه گويم           از بي قراري

 تكرار اين حرف :     واي از جدايي

اخر كه مي داند چه دردي مي كشم من

با اتش عشقي كه افتاذه به دامن

جز تشنگان بر لب ساحل نشسته

جز شاعران عاشق و تنها و خسته

رها